લાજુડીનું મન @અરવિંદ બારોટ.
જેઠ મહિનાના બફારાની ઊકળતી રાત્ય.ઈ જ ઓરડો,ઈ જ ઢોલિયો અને ઈ જ બે મનેખ.
બળતા દીવાની વાટ્યને મોગરો ચડી ગ્યો છે.ઝાંખા ઉજાસમાં ઘેરી ઉદાસીની છાંયા ઢળી ગઈ છે.
લાજુડી પડખું ફરીને સૂતી છે.મોહન મોભારાને તાકી રયો છે.
બે ય ઉઘાડી આંખ્યે જાગે છે.કોઈ કોઈની હાર્યે બોલતું નથી.
ફૂલના ઢગલા જેવો આ ઢોલિયો છેલ્લા છ મહિનાથી જોગીની ધૂણી ની જેમ ધખે છે.
"મને ઘામ થાય છે,હું ફળિયામાં જાઉં છું."
મોહન પછેડી લઈને બહાર ગયો.લાજુડી ન બોલી,ન સળવળી,ન એની આંખ્યુંનો ભાવ ફર્યો.
*
સુદ ચૌદશના ખૂલ્લા આકાશ નીચે ફળિયામાં ખાટલો ઢાળીને મોહન આડો પડ્યો.
"આભલું કેવું રૂડું લાગે સે ! તારોડિયાની ભાત્ય વાળી બાંધણીમાં લાજુડીના રૂપાળા મોઢા જેવો લાગે સે આ ચાંદો !
પણ..ચાંદોય હજારો ગાઉં છેટો..'ને લાજુડી ય ...!
સું થ્યું સે લાજુડીને !કાંઈ કે'તી નથી...મનમાં ને મનમાં હોહ્વાયા કરે સે ...
ઢળકતી ઢેલ્ય જેવી મારી લાજું ચીંથરાની ઢીંગલી જેવી થઇ ગઈ સે...!
આજ છ છ મઈનાથી વેણ તો ઠીક,મારી હામે નજરેય નથી માંડતી...!
"હે,માતાજી !મારી લાજુંનો કિલ્લોળ એને પાછો દઈ દે,'ને એના હંધાય દખ મને દઈ દે..!
ભાંગતી રાત્યે છેટે છેટેથી-ગળાઈ ગળાઈને ભજન સંભળાતું 'તું-
"છઈએ દુખિયા રે અમે નથી સુખિયા,
'મારી દાઝેલી દેયુંના અમે ભવ દુખિયા....
ભજનના વેણે વેણે મોહનની આંખ્યું નીતરતી રહી...આખી રાત્ય...
ઓરડામાં ઢળ્યા ઢોલિયે અગનસેજમાં શેકાતી લાજુડીનો રુદિયો રોતો'તો 'ને આંખ્યુંના વીરડા સુકાઈ ગ્યા'તા,
જાણે જીવતરમાં મયળ દુકાળ પડ્યો...
*બળબળતી બપોર.
વેરાન વગડામાં ઢોર છુટ્ટા ચરે છે.
પાંદડા વગરની પીપર હેઠે મોહને પછેડીમાં બાંધેલો રોટલો કાઢ્યો.
"લાજુના આંહુંડાથી જ આ રોટલાની કણક બંધાણી હશે ને !કેમ ખાઉં આ રોટલો !"
"રદામાં લા'યું લાગી હોય તઇં ઓદરની લા'યું તો ઠરી જ જાય ને !"
રાત્યે સાંભળેલા ભજનની કડી હૈયે ચડી...
"દાઝેલી દેયુંના અમે ભવ દુખિયા..."
No comments:
Post a Comment