એક ગામડિયા વિજોગીનો પ્રેમપત્ર @ અરવિંદ બારોટ.

એક ગામડિયા વિજોગીનો પ્રેમપત્ર @ અરવિંદ બારોટ.
---------------------

મારી વાલી પત્ની લાજુડી,
અમદાવાદ થી લીખીતન તારો એક વખત ના પતિ ના જે શી કષ્ણ.
તું મજા માં હશ.ગોરબાપાએ થોડુક લખતા શીખવાડિયું ઈ આજ કામ લાગીયુ.
આયખા નો પેલો ને શેલો કાગળ તને લખું સુ.ભગવાને આપડ ને નોખા પાડિયા એમ તો નો કેવાય.
કારણ મારા રદિયા માં તારી માટે નું હેત ભગવાને જ ભરિયું સે ને..
બબે વરહ થી તારું મારા માં મન નોતું. તું મનેગણતી જ નોતી.મેં ખમાય એટલું ખમે રાખીયુ
પણ પસી નો રેવાણું ને ખીજ માં ને ખીજ માં તને નો કેવા ના વેણ કઈ દીધા ને તું રિહાઈ ગય.
મેં તને બવ મનાવી પણ તું નો માની..તારે માનવું જ નોતું...હશે... આપડી લેણ દેણ ખૂટી.
મેં પશી બવ વિશાર કરિયો ને ગામ મૂકી ને શેર માં આવતો રિયો.
મને કાનજી મામાયે કીધું કે હું વયો ગયો પશી તું બવ રોઈ તી.ઈ મને નો ગમીયું.
તું સુખે થી રેય એટલે તો મેં તને મારગ દીધો સે .મેં તને રાજી રાખવા થાય એટલું કરીયું..
મને બધુય યાદ આવે સે.તે દી જો ને..મોરપીસ રંગ ની સાડી તને બવ ગમતી તી.
મારી પાંહે પૈસા નોતા તે મેં મારી ઘડીયાલ વેશી ને તને સાડી અપાવી તી ને તું કેવી રાજી થઇ તી ..
રાધેસર ના મેળામાં તું ખોવાઈ ગય તી ને પશી માંડ માંડ મળી તી તઇં કેવી રાજી થઇ તી ...
બસ... તું કાયમ એવી ને એવી જ રાજી રે.ભલે હું હોવ કે નો હોવ..
મને ખબર સે તનેય મારા માથે થોડુક હેત તો સે પણ હું તને દીઠો ગમતો નથી.
ને મને તારા વનાં કોઈ દીધું ગમતું નથી..ઈ યે લેણ દેણ ની વાત સે..
ઠીક સે.હવે હું તને કોઈ દી મોઢું નઈ બતાવું.કાગળે ય નઈ લખું.
તું તો મને ભૂલી જાશ પણ હું તને નઈ ભૂલું...કારણ...બીજું તો સુ કવ પણ......તું મને બવ વાલી સો....

લીખીતન
તારો એક વખત નો ------ મોહન