મારું ગામ ક્યાં ?..@ અરવિંદ બારોટ

મારું ગામ ક્યાં ?..@ અરવિંદ બારોટ.
************************
શ્વાસના મુકામ હવે લંબાતા જાય છે.
તૃણાયેલ  પથ્થરને  ઓશિકે  સૂતાં જ રહેવું ગમે છે.
મોસમના પહેલા વરસાદે ભીંજાયેલી માટીની ગંધને
વહેલી સવારના રંગે ઘૂંટું છું.

ગોધૂલીના ટાણે રજોટાયેલી  ક્ષણોને છાતી ભરીને સૂંઘી લઉં છું.
ગાયોની ડોકે બાંધેલી ઘંટડી ના નાદને
હું આંખે નેજવું કરીને જોયા જ કરું છું-દૂર સરી જતો.

લીલીછમ્મ ટેકરીઓની કુમાશમાં માથું છુપાવી ,
રાત આખી રડ્યા જ કરીશ.
પણ અતીતની શેરીઓને હવે નહી છેડું.

સમી સાંજે ઠાકર મંદિરની ઝાલરના નાદને હું કંઠમાં ભરીશ,
પણ મારા ગીતથી હવે સીમ નહી પડઘાય.

ધોરિયામાં પગ ઝબોળું ને મારે પગલે પગલે વગડો ઊગે,
તો ય હું ચીલો નહી ચાતરું

આંખની પાંપણે લટકતી નીંદર અને પોપચાંની ચીસોથી
મારા ક્ષોભિત ચિત્તની વેદના વધે છે,
તો ય મારી ઝંખનાના ફૂલ કરમાતા નથી.

પાષાણને પંપાળતા મારાં ટેરવા ધીમું ધીમું કણસે છે.
તો ય ઝાકળ પીધાનું મને સુખ છે

વાડીએથી પાછા વળતાં છેલ્લી વાર મેઘરવાને સ્પર્શી લઉં છું.
ને પછી પરોઢની આંગળી પકડીને
ગામની શેરીઓમાં રઝળ્યા જ કરું છું...રઝળ્યા જ કરું છું..